Category: Εξομολογήσεις

Κάθε γυναίκα, έχει ένα παρελθόν.

Κάποιες είχαν δεχτεί λεκτική κακοποίηση.
Κάποιες είχαν πολύ αυστηρούς γονείς.
Κάποιες είχαν προβλήματα στην εφηβεία τους.
Κάποιες είχαν δεχτεί σεξουαλική κακοποίηση σαν παιδιά.

Κάποιες είχαν μπλεγμένες ερωτικές ιστορίες.
Κάποιες ήταν σε μία σχέση κακοποίησης.
Κάποιες είχαν διαλυμένες οικογένειες.
Κάποιες είχαν κάποιο διαζύγιο.

Κάποιες είχαν οικονομικά προβλήματα.
Κάποιες αντιμετώπιζαν προβλήματα με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Κάποιες  είχαν προβλήματα με την υγεία τους.

Αν δείς κάποια γυναίκα που πέρασε κάποια απο αυτά, μα έχει ήδη σκουπίσει τα δάκρυα απο τα μάτια της, έχει μαζέψει τα μαλλιά της, έχει βάλει μια μάσκα στους δαίμονές της με ένα μεγάλο χαμόγελο και στέκεται δυνατή, προχωρώντας στο νέο της μέλλον, είναι επειδή έχει μείνει λίγο ελπίδα ακόμα μέσα της και δεν τα έχει παρατήσει, μην την χτυπάς με το μαχαίρι του παρελθόντος της, μην την εκθέσεις, μην την χαστουκίσεις με μία ακόμα κακοποίηση.

Δώσε της χώρο και περπάτα δίπλα της, ίσως χρειαστεί να της κρατήσεις το χέρι και να περπατήσεις μαζί της για λίγο, θα δεις τι όμορφη ψυχή είναι και πόσο δυνατές είναι οι ελπίδες της. Θα εκπλαγείς από το πώς καταφέρνει να φροντίσει τον εαυτό της μετά απο όλη αυτήν τη συσσώρευση της ενέργειάς της.

Δε χρειάζεται να είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας ή απο ένα διαφορετικό σπίτι. Μπορεί να είναι κάποια δική σου φίλη, αδερφή, σύζυγος, μητέρα…

Μην την κρίνεις απο το παρελθόν της. Χάρισε της ένα ειρηνικό μέλλον, αυτό που της αξίζει. Κράτησε της το χέρι ενάντια στον κόσμο που μόνο να κρίνει ξέρει. Δώσε της αγάπη, την οποία πάντα έψαχνε.

Τι να σου πώ, πως φοβάμαι ,πώς νιώθω ότι θα μείνω μόνη γιατί το τελευταίο καιρό αυτό το συναίσθημα το νιώθω πάρα πολύ έντονα, ξυπνάω με φοβερό άγχος και ανησυχία αυτές τις μέρες γιατί οι σκέψεις μου με στροβιλίζουν και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ τελευταία, νιώθω πως το μυαλό μου, είναι σαν ένα καζάνι που βράζει.

Σκέψεις με πλημυρίζουν και μου καταδιώκουν το μυαλό μου, σαν τον διάβολο προσπαθούν να μου κλέψουν την χαρά και το μυαλό μου να με τρελάνουν και να με ζαλίσουν.

Ίσως να με φτάσουν μέχρι και τα όρια μου, ίσως πέσω απο το πονο και την απογοητευσή και νιώθοντας έτσι και να σκέφτομαι ,άραγε το αξίζω όλο αυτό;

Αξίζω να νιώθω έτσι;

Να πονάω; Να κλαίω Να μην μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν πλέον.

Να μην θέλω να δω το πρόσωπο μου πλέον στο καθρέφτη;

Ελπίζω να βρώ ξανά την χαρά και τον ευατό μου, σύντομα!!

Μπορεί να περάσε καιρός, απο τότε που σε είδα μα η καρδιά δεν ξεχνά ουτε το σώμα,κάθε μυρωδιά,κάθε άγγιγμα,κάθε χάδι όλα οδηγούν σε ένα μονο δρόμο,ένα δρομό χωρίς γυρισμό,που όλα είναι πλέον διαφορετικά ,προχώρησες ,όπως και εγώ,όμως πάντα θα σε κουβαλάω σαν ένα κομμάτι χαραγμένο βαθία μέσα μου

Ακόμα και αν αρνήσε μέσα σου, όλα αυτά που νιώσαμε, έτσι λέω και εγώ πως τα αρνήθηκα, πως δεν είναι ποια δικα μου, ψέματα έλεγες και εσύ και εγω και το ξέραμε πάντα και ας είμαστε σε ξένες αγκαλιές και σε άλλα κρεβάτια.

Ας μην γελιόμαστε δεν θα ξαναζήσουμε αυτό που κάποτε είχαμε εμείς οι δυό,να βρεις όμοια καρδιά σε κορμί και ψυχή, μπλόκαρες όλα μου τα συναισθήματα ,γιατι ντρεπόσουν για μένα ,όμως εγω δεν ντράπηκα στιγμή ,προσπάθησα γιατί το ήθελα πολύ αλλα στο τέλος έφαγα ένα γερο χαστούκι και ξύπνησα.