Category: Ποίηση

Κάθε γυναίκα, έχει ένα παρελθόν.

Κάποιες είχαν δεχτεί λεκτική κακοποίηση.
Κάποιες είχαν πολύ αυστηρούς γονείς.
Κάποιες είχαν προβλήματα στην εφηβεία τους.
Κάποιες είχαν δεχτεί σεξουαλική κακοποίηση σαν παιδιά.

Κάποιες είχαν μπλεγμένες ερωτικές ιστορίες.
Κάποιες ήταν σε μία σχέση κακοποίησης.
Κάποιες είχαν διαλυμένες οικογένειες.
Κάποιες είχαν κάποιο διαζύγιο.

Κάποιες είχαν οικονομικά προβλήματα.
Κάποιες αντιμετώπιζαν προβλήματα με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Κάποιες  είχαν προβλήματα με την υγεία τους.

Αν δείς κάποια γυναίκα που πέρασε κάποια απο αυτά, μα έχει ήδη σκουπίσει τα δάκρυα απο τα μάτια της, έχει μαζέψει τα μαλλιά της, έχει βάλει μια μάσκα στους δαίμονές της με ένα μεγάλο χαμόγελο και στέκεται δυνατή, προχωρώντας στο νέο της μέλλον, είναι επειδή έχει μείνει λίγο ελπίδα ακόμα μέσα της και δεν τα έχει παρατήσει, μην την χτυπάς με το μαχαίρι του παρελθόντος της, μην την εκθέσεις, μην την χαστουκίσεις με μία ακόμα κακοποίηση.

Δώσε της χώρο και περπάτα δίπλα της, ίσως χρειαστεί να της κρατήσεις το χέρι και να περπατήσεις μαζί της για λίγο, θα δεις τι όμορφη ψυχή είναι και πόσο δυνατές είναι οι ελπίδες της. Θα εκπλαγείς από το πώς καταφέρνει να φροντίσει τον εαυτό της μετά απο όλη αυτήν τη συσσώρευση της ενέργειάς της.

Δε χρειάζεται να είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας ή απο ένα διαφορετικό σπίτι. Μπορεί να είναι κάποια δική σου φίλη, αδερφή, σύζυγος, μητέρα…

Μην την κρίνεις απο το παρελθόν της. Χάρισε της ένα ειρηνικό μέλλον, αυτό που της αξίζει. Κράτησε της το χέρι ενάντια στον κόσμο που μόνο να κρίνει ξέρει. Δώσε της αγάπη, την οποία πάντα έψαχνε.

Το ήξερα ότι δεν πρέπει να μπλέξω μαζί σου
Το ήξερα δυστυχώς από την αρχή

Βλέπεις όμως είχα πολλά αισθήματα μέσα μου για σένα
Και αγνοούσα όλα τα καμπανάκια… όλα όσα μου έλεγαν φίλοι και γνωστοί

Ήταν σαν να έχω γίνει μια άλλη πλέον και όχι ο εαυτός μου

Γιατί;
Γιατί ήθελα να σε κάνω να με θες
Να σε κάνω να λιώνεις για μένα
Να με αγαπήσεις όπως ακριβώς σε αγάπησα και εγώ

Αλλά μάλλον δεν ένιωσες τίποτα
Έχασα τον εαυτό μου για να σου είμαι αρεστή
Αλλά πλέον το κατάλαβα… στην προσπάθειά μου να πάρω αγάπη, έχασα εμένα

Την αγάπη δεν τη φτιάχνεις να βιαστικά
Τη φτιάχνεις όταν πραγματικά το νιώθεις

Κάθε πρωί ξυπνούσα με δυσκολία, κοιταζόμουν στον καθρέφτη με δυσκολία και μετά από κάποιο διάστημα δεν άντεχα να βλέπω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη.

Έπαιρνα το πρωινό μου, έτρωγα αναγκαστικά μερικές μέρες, άλλες έτρωγα λίγο και άλλες πάρα πολύ, σε σημείο να το παρακάνω, ήταν λες και τιμωρούσα τον εαυτό μου για κάτι… Για κάτι που εγώ δεν ήξερα.

Η κατάσταση στο σπίτι ήταν αφόρητη, φωνές, γκρίνια και πάρα πολλή φασαρία, έτσι ήταν κάθε μέρα, σε σημείο να μη θέλω να πάω σπίτι αλλά να βγαίνω όσο πιο πολύ μπορώ για να μην πέφτω ψυχολογικά.

Κάποια στιγμή και οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου άρχισαν να με κουράζουν και εγώ δεν ένιωθα πια τίποτα για κανέναν, ούτε καν για μένα.

Ήταν λες και κάποιος με είχε βάλει σε αναμονή λειτουργίας, το σώμα μου ήταν εκεί αλλά η ψυχή μου ήταν αλήτισσα και βρισκόταν αλλού, όπως και οι σκέψεις μου.

Πλέον ένιωθα ότι ήμουν ένα τέρας και όχι μια όμορφη γυναίκα, μια γυναίκα που αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους της αλλά την χτύπησαν παραπάνω από όσο άντεχε. Και ξέρεις τι γίνεται, ε; Όταν σε χτυπάνε αλύπητα σε σημείο να μη μπορείς άλλο, το κάνουν για να πέσεις και να μην μπορείς να σηκωθείς πια, να σε φτάσουν στα όρια σου. Και ίσως τα κατάφεραν τότε.

Αν θες λοιπόν να πάρεις μια ανάσα από όλο αυτό το χάος των σκέψεων και των ενοχών σου, φύγε, φύγε όσο πιο μακριά γίνεται, αν χρειαστεί κι από όλους, μέχρι εσύ να ξαναγίνεις αυτό που ήσουν, να βρεις το γνώριμο κομμάτι σου, μόνο τότε! Κι αν με δεις κάποτε στο δρόμο, μετά από πολλά χρόνια, μίλησέ μου, κι αν σου πουν γιατί χάθηκα, πες τους πως τρελάθηκα.